Weithiau, byddwch yn gweld bod sut rydych chi’n teimlo’n newid yn gyflym iawn am ddim rheswm o gwbl. Er enghraifft, mae llawer o bobl yn disgrifio’r profiad o gael diwrnod yn teimlo’n iawn ac wedyn yn teimlo eu hwyliau’n plymio, fel bod drws emosiynol wedi cael ei agor o dan eu traed. Mae hyn yn gwbl normal: nid yw’n brofiad neis, ond mae’n rhan gyffredin o’r broses alaru.

Does dim amserlen normal i alaru, a does dim ffordd i orfodi eich hun i deimlo’n wahanol neu symud ymlaen yn gyflymach. Nid oes chwaith gamau penodol y byddwch yn mynd drwyddynt. Peidiwch â cheisio rhagweld na barnu eich hun am sut rydych yn teimlo.

Wrth ystyried hyn, byddwch yn ofalus wrth feddwl am bethau ‘ddylai’ fod yn digwydd. Mae llawer o fyfyrwyr yn meddwl fel hyn, “Fe ddylwn i fod yn ymdopi’n well gyda hyn” neu “Fe ddylwn i fod yn crïo mwy” neu “Fe ddylwn i fod wedi symud ymlaen nawr”. Does dim ffordd gywir nac anghywir o brofi galar a does dim byd a ‘ddylai’ fod yn digwydd.

Dydych chi ddim yn wan oherwydd eich bod yn dal i deimlo’n isel fisoedd ar ôl y golled. Hefyd, os nad ydych chi’n crïo ac yn teimlo’n ddifrifol drwy’r amser, nid yw hynny’n golygu nad oeddech chi’n poeni neu nad ydych chi’n galaru’n gywir. Mae’r profiad sydd gennych chi’n bod.

Yn gyffredinol, os gallwch chi dderbyn y broses fel mae’n gweithio i chi, a gweithio gyda hi yn hytrach na cheisio ei hatal neu ei rheoli, a chymryd gofal ohonoch chi’ch hun wrth i chi wella, byddwch yn symud ymlaen ac yn dechrau teimlo’n well yn raddol. Yn y diwedd, byddwch yn cyrraedd pwynt lle byddwch yn cofio’r person neu’r peth rydych chi wedi’i golli, ond er hynny byddwch yn barod i symud ymlaen a byw bywyd llawn.